อะรัญเญ รุกขะมูเล วา สุญญาคาเร วะ ภิกขะโว
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เมื่อท่านทั้งหลายอยู่ในป่า หรืออยู่โคนไม้ หรืออยู่ในเรือนว่างเปล่าก็ตาม
อะนุสสะเรถะ สัมพุทธัง ภะยัง ตุมหากะ โน สิยา
พึงระลึกถึงพระสัมพุทธเจ้าเถิด ความกลัวก็จะไม่พึงมี แก่ท่านทั้งหลาย
โน เจ พุทธัง สะเรยยาถะ โลกะเชฏฐัง นะราสะภัง
แต่ถ้าท่านทั้งหลาย ระลึกถึงพระพุทธเจ้า ซึ่งเป็นผู้เจริญแห่งโลก เป็นผู้ประเสริฐแห่งนรชน มิได้ไซร้
อะถะ ธัมมัง สะเรยยาถะ นิยยานิกัง สุเทสิตัง
ก็พึ่งระลึกถึงพระธรรม อันเป็นเครื่องนำออกจากทุกข์ ที่เราแสดงไว้ดีแล้วเถิด
โน เจ ธัมมัง สะเรยยาถะ นิยยานิกัง สุเทสิตัง
แต่ถ้าท่านทั้งหลาย ระลึกถึงพระธรรม อันเป็นเครื่องนำออกจากทุกข์ ที่เราแสดงไว้ดีแล้ว มิได้ไซร์
อะถะ สังฆัง สะเรยยาถะ ปุญญักเขตตัง อะนุตตะรัง
ก็พึงระลกถึงพระสงฆ์ ผู้เป็นเนื้อนาบุญของโลก ไม่มีนาบุญอื่นยิ่งกว่าเถิด
เอวัมพุทธัง สะรันตานัง ธัมมัง สังฆัญจะ ภิกขะโว
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เมื่อท่านทั้งหลาย มาระลึกถึงพระพุทธ พระธรรม และพระสงฆ์ อยู่ดังนี้
ภะยัง วา ฉัมภิตัตตัง วา โลมะหังโส นะ เหสสะตีติ
ความกลัวก็ดี ความหวาดสะดุ้งก็ดี ความขนพองสยองเกล้าก็ดี จักไม่มีขึ้นได้ แลฯ