(หันทะ มะยัง ตายะนะคาถาโย ภะณามะ เส)
ฉินทะ โสตัง ปะรักกัมมะ กาเม ปะนูทะ พราหมะณะ
ท่านจงพยายามตัดตัณหาเพียงดังกระแสน้ำเสีย จงถ่ายถอนกามทั้งหลายเสียเถิดนะพราหมณ์
นัปปะหายะ มุนิ กาเม เนกัตตะมุปะปัชชะติ
เพราะพระมุนีไม่ละกามทั้งหลายแล้ว จะเข้าถึงความเป็นผู้เดียวไม่ได้
กะยิรา เจ กะยิราเถนัง ทัฬหะเมนัง ปะรักกะเม
ถ้าจะทำก็พึงทำกิจนั้นเถิด แต่พึงบากบั่นทำกิจนั้นให้จริง
สิถิโล หิ ปะริพพาโช ภิยโย อากิระเต ระชัง
เพราะสมณธรรมเครื่องละเว้นที่ย่อหย่อน ยิ่งโปรยโทษดุจธุลี
อะกะตัง ทุกกะฏัง เสยโย ปัจฉา ตัปปะติ ทุกกะฏัง
ความชั่วไม่ทำเสียเลยดีกว่า เพราะความชั่วย่อมเผาผลาญในภายหลัง
กะตัญจะ สุกะตัง เสยโย ยัง กัตวา นานุตัปปะติ
ความดีทำนั่นแหละดีกว่า เพราะทำแล้วย่อมไม่เดือดร้อนในภายหลัง
กุโส ยะถา ทุคคะหิโต หัตถะเมวานุกันตะติ
หญ้าคาอันบุคคลจับไม่ดี ย่อมบาดมือนั้นเองฉันใด
สามัญญัง ทุปปะรามัตถัง นิระยายูปะกัฑฒะติ
คุณเครื่องเป็นสมณะอันบรรพชิตลูบคลำแล้วชั่ว ย่อมฉุดไปนรกฉันนั้น
ยังกิญจิ สิถิลัง กัมมัง สังกิลิฏฐัญจะ ยัง วะตัง
การงานอันใดอันหนึ่งที่ย่อหย่อน แล้ววัตรอันใดที่เศร้าหมองแล้วด้วย
สังกัสสะรัง พรัหมะจะริยัง นะ ตัง โหติ มะหัปผะลันติ
พรหมจรรย์อันใด ที่ตนระลึกแล้วเกิดความรังเกียจ กิจสามอย่างนั้นย่อมเป็นสิ่งที่ไม่มีผลมาก ดังนี้