(หันทะ มะยัง อัปปะมาทะธัมมะคาถาโย ภะ เส)
อัปปะมาโท อะมะตัง ปะทัง ปะมาโท มัจจุโน ปะทัง, อัปปะมัตตา นะ มิยยันติ เย ปะมัตตา ยะถา มะตา
ความไม่ประมาทเป็นทางไม่ตาย, ความประมาทเป็นทางแห่งความตาย, ชนทั้งหลายผู้ไม่ประมาทแล้วชื่อว่าย่อมไม่ตาย, ผู้ซึ่งประมาทแล้วก็เหมือนคนตายแล้ว
เอตัง วิเสสะโต ญัตวา อัปปะมาทัมหิ ปัณฑิตา, อัปปะมาเท ปะโมทันติ อะริยานัง โคจะเร ระตา
บัณฑิตทั้งหลาย ทราบความข้อนั้นโดยแผกกันแล้ว, ตั้งอยู่ในความไม่ประมาท ย่อมบันเทิงในความไม่ประมาท, ยินดีแล้วในธรรมอันเป็นโคจรของพระอริยเจ้าทั้งหลาย
เต ฌายิโน สาตะติกา นิจจัง ทัฬหะปะรักกะมา, ผุสันติ ธีรา นิพพานัง โยคักเขมัง อะนุตตะรัง
บัณฑิตผู้เป็นนักปราชญ์เหล่านั้น เพ่งพิจารณาธรรม, มีความเพียรติดต่อกัน มีความบากบั่นมั่นเป็นนิจ ย่อมถูกต้องพระนิพพาน อันเกษมจากโยคะ หาธรรมอื่นยิ่งกว่ามิได้