ตัง กิง มัญญะถะ ภิกขะเว วิญญาณัง นิจจัง วา อะนิจจัง วาติ
ภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน, วิญญาณเที่ยงหรือไม่เที่ยง
อะนิจจา ภันเต
ภิกษุเหล่านั้นกราบทูลว่าไม่เที่ยง พระเจ้าข้า
ยัม ปะนานิจจัง ทุกขัง วา ตัง สุขัง วาติ
ก็สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์หรือเป็นสุขเล่า
ทุกขัง ภันเต
เป็นทุกข์ พระเจ้าข้า
ยัม ปะนานิจจัง ทุกขัง วิปะริณามะธัมมัง, กัลลัง นุ ตัง สะมะนุปัสสิตุง, เอตัง มะมะ เอโสหะมัสสะมิ เอโส เม อัตตาติ
ก็สิ่งใดไม่เที่ยง เป็นทุกข์, มีความแปรปรวนเป็นธรรมดา, ควรหรือหนอที่จะตามเห็นสิ่งนั้นว่า, นั่นของเรา นั่นเป็นของเรา นั่นตัวตนของเรา
โนเหตัง ภันเต
ไม่ควรเห็นอย่างนั้น พระเจ้าข้า