กาเล ทะทันติ สะปัญญา วะทัญญู วีตะมัจฉะรา, กาเลนะ ทินนัง อะริเยสุ อุชุภูเตสุ ตาทิสุ วิปปะสันนะมะนา, ตัสสะ วิปุลาโหติ ทักขิณา
ทายกทั้งหลายเหล่าใด, เป็นผู้มีปัญญามีปรกติรู้จักคำพูดปราศจากตระหนี่, มีใจเลื่อมใสแล้วในพระอริยะเจ้าทั้งหลาย ซึ่งเป็นผู้ตรงคงที่, บริจาคทานทำให้เป็นของที่ตนถวายโดยกาลนิยมในกาลสมัย, ทักษิณาของทายกนั้นเป็นสมบัติ มีผลไพบูลย์
เย ตัตถะ อะนุโมทันติ เวยยาวัจจัง กะโรนติ วา
ชนทั้งหลายเหล่าใดอนุโมทนา หรือช่วยกระทำการขวนขวายในทานนั้น
นะ เตนะ ทักขิณา โอนา
ทักษิณาทานของเขามิได้บกพร่องไป ด้วยเหตุนั้น
เตปิ ปุญญัสสะ ภาคิโน
แม้ชนเหล่านั้นย่อมเป็นผู้มีส่วนแห่งผลบุญนั้นด้วย
ตัสมา ทะเทอัปปะฏิวานะจิตโต ยัตถะ ทินนัง มะหัปผะลัง
เหตุนั้น ทายกทายิกาควรเป็นผู้มีจิตไม่ท้อถอย, ให้ในที่ใดมีผลมากควรให้ในที่นั้น
ปุญญานิ ปะระโลกัสมิง ปะติฏฐา โหนติ ปาณินันติ
บุญย่อมเป็นที่พึ่งอาศัยของสัตว์ทั้งหลายในโลกหน้า ดังนี้